ຫວຽດນາມ: ເບີຍເລີຍ. ແປ້ງຈາກເປືອກບົງ ຮຽກກັນວ່າ ແປ້ງກະບຸກ. ຈີນ: 秃枝润楠 tu zhi run nan [ຕູຊີຣັນນານ] ( Local names: peuak bong, peuak khai, inthava, bong khao, bong daeng Chinese: 秃枝润楠 tu zhi run nan Vietnamese: boi loi The powder of bong bark is known as kobuak powder )

Persea kurzii (King ex Hook. f.) Kosterm.

Lauraceae

ຕົ້ນບົງ ເປັນໄມ້ຂະໜາດປານກາງ, ສູງ 10-25 ມ, ໜ້າຕ້າງ 10-45 ຊມ. ຕົ້ນບົງ ໂດຍອີງຕາມສີຂອງຢາງ, ສີຂອງເປືອກຊັ້ນໃນ ແລະ ສີຂອງກ້ານໃບ (1-2 ຊມ) ຂອງມັນ ສາມາດແຍກໄດ້ເປັນສອງຊະນິດ ຄື ບົງຂາວ ແລະ ບົງແດງ. ເປືອກໜາປະມານ 0.5 ຊມ. ບົງຂາວ ມີໃບຂ້ອນຂ້າງມົນຮູບໄຂ່ ມີຂະໜາດ ຍາວ 12-14 ຊມ ແລະ ກວ້າງ 6-7.5 ຊມ; ໃບຂອງບົງແດງ ຂ້ອນຂ້າງສ້ວຍຍາວ, ມີຂະໜາດຄວາມຍາວ 15-25 ຊມ ແລະ ກວ້າງ 4-6 ຊມ. ດອກອອກເປັນຊໍ່, ໝາກມີແກ່ນດຽວ ຊຶ່ງມີຂະໜາດເສັ້ນຜ່າກາງ 0.5 ຊມ. ບັນດາຊະນິດພັນຕ່າງໆຂອງຕົ້ນບົງນີ້ ແມ່ນຍັງບໍ່ທັນສາມາດຈຳແນກໄດ້ຈະແຈ້ງເທື່ອ. ບາງຊະນິດເອີ້ນກັນວ່າ ຕົ້ນບົງ ແຕ່ພັດຢູ່ໃນຕະກູນຕ່າງກັນ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ຢາງບົງ. ຊະນິດໄມ້ອື່ນໆ ທີ່ໃຫ້ເປືອກບົງລວມມີ: ບົງຂາວໃຫຍ່ (Persea villosa), ບົງຂາວ (P. umbelliflora ຫຼື Nothaphoebe umbelliflora), ບົງແດງນ້ອຍ (Actinodaphne cochinchinensis), ບົງຂາວນ້ອຍ (Machilus chinensis), ບົງຂາວ/ບົງໝີ່ (Litsea monopetala).

N/A

N/A

N/A

N/A

N/A

ກາວ ແລະ ສານຫຼໍ່ລື່ນ
ອຸປະກອນ ແລະ ເຄື່ອງໃຊ້

ເປືອກບົງ ມີຢາງນຸ້ມ ແລະ ທາດນ້ຳມັນຫອມ ນຳໃຊ້ເຮັດທູບ ຊຶ່ງໃຊ້ກັນທົ່ວໄປຕາມວັດຢູ່ໃນອາຊີ ຕາວັນອອກສ່ຽງໃຕ້. ນອກນີ້, ມັນຍັງຖືກນຳໄປປຸງແຕ່ງເປັນສ່ວນປະສົມຕົ້ນຕໍ ໃນຢາອູດຍຸງ ແລະ ໃຊ້ຜະລິດກາວ ສຳລັບໃຊ້ໃນການຜະລິດກາກຕົງ ແລະ ໄມ້ອັດຕ່າງໆ. ເປືອກບົງສາມາດນຳໄປປະສົມກັບດິນ ເພື່ອໃຊ້ເຮັດ ເບົ້າຫຼໍ່ພະ ແລະ ເຄື່ອງໃຊ້ໃນເຮືອນຕ່າງໆ.

N/A

N/A

N/A

N/A

Greijmans, M., Ketphanh, S., Lamxay, V., & Sengdala, K. 2007. Non-Timber Forest Products in the Lao PDR. A Manual of 100 Commercial and Traditional Products. The National Agriculture and Forestry Research Institute. Vientiane, Lao PDR.
Grierson, A.J.C. & Long, D.G. (1984). Flora of Bhutan 1(2): 189-462. Royal Botanic Gardens, Edinburgh
Wu, Z. & Raven, P.H. (eds.) (2008). Flora of China 7: 1-499. Science Press (Beijing) & Missouri Botanical Garden Press (St. Louis).
Lecomte, H. 1914. Lauracées In: Lecomte P. H. & F. Gagnepain (eds.), Flore générale de l’Indo-Chine 5: 107–158, Masson Paris