ຕົ້ນໂພເປັນຕົ້ນໄມ້ທີ່ສຳຄັນທາງສາສະໜາພຸດ ໄດ້ມີການປູກຕາມວັດວາອາຮາມເກືອບທຸກປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດເພື່ອເປັນບ່ອນສັກກະຫຼະບູຊາ. ນອກຈາກສຳຄັນທາງສາສະໜາແລ້ວຍັງທີ່ຄວາມສຳຄັນທາງດ້ານອາຫານ, ຢາ ແລະ ລະບົບນິເວດ ເຊັ່ນ: ໃບອ່ອນສາມາດກີນເປັນອາຫານໄດ້, ໃຊ້ລ້ຽງໜອນໄໝມ້ອນ. ໄດ້ມີການສຶກສາພົບວ່າໃບໂພອ່ອນມີຄຸນຄ່າທາງໂພຊະນາການສູງ ເຊິ່ງມັນມີໂປຣຕິນ ແລະ ທາດຫິນປູນສູງ. ໝາກຂອງໂພສາມາດເປັນອາຫານຂອງສັດໄດ້ຫຼາຍຊະນິດ ໂດຍສະເພາະແມ່ນນົກນາໆຊະນິດ. ຕົ້ນໂພຍັງສາມາດໃຫ້ຮົ່ມເງົາທີ່ເຢັນສະບາຍ ແລະ ສາມາດປູກເປັນພືດປະດັບຕາມສະຖານທີ່ຕ່າງໆທີ່ສຳຄັນ. ໃບໂພຊ່ວຍຫຼຸດລະດັບນ້ຳຕານໃນເລືອດໂດຍການນຳເອົາໃບແກ່ 1 ກຳມືມາຕົ້ມກັບນ້ຳສາມຈອກ ແລ້ວແບ່ງດື່ມເຊົ້າ, ບ່າຍ ແລະ ແລງ. ໝາກສູກເປັນຢາຮັກສາພະຍາດຫົວໃຈ ແລະ ຂັບສານພິດ, ແກ່ນເປັນຢາຮັກສາໄຂ້, ເປືອກເປັນຢາຮັກສາອາການເຈັບຄໍ, ນ້ຳຢາງຈາກເປືອກເປັນຢາແກ້ເຈັບແຂ້ວ, ຮາກໃຊ້ເປັນຢາຮັກສາພະຍາດເຫືອກບວມ, ໃບໃຊ້ຮັກສາທ້ອງຜູກ, ຖອກທ້ອງ, ລຳຕົ້ນ ແລະ ໃບເປັນຢາລະບາຍ, ໝາກສູກເປັນຢາລະບາຍອ່ອນໆ ແລະ ຊ່ວຍໃນການຍ່ອຍອາຫານ, ແກ່ນເປັນຢາຊ່ວຍປັບປຸງຊ່ອມແຊມຮ່າງກາຍ ແລະ ຮັກສາພົກປັດສະວະອັບເສບ, ເປືອກຕົ້ນໃຊ້ເປັນຢາຮັກສາພະຍາດໜອງໃນ, ລ້າງບາດແຜ, ຊ່ວຍຮັກສາແຜເປື່ອຍ, ຫ້າມເລືອດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ບາດແຜແຫ້ງໄວ, ເປັນຢາຮັກສາພະຍາດຜິວໜັງ, ຮາກໃຊ້ເປັນຢາຮັກສາພະຍາດເກົາ.